Bijeenkomst Regio Midden 25 juni 2023, Landgoed Bronbeek
Regio Midden grossiert in uitschieters, of beter gezegd meteorologische hoogtepunten.
Was het op 18 september 2022, tijdens de barbecue op Landgoed Beukbergen in Huis ter Heide de koudste 18 september ooit gemeten, zo was het bij de Koffie & Klets bij Stoeterij Van Zadelhoff de warmste 13 november met een gemiddelde temperatuur van 16 graden.
Maar, op 25 juni 2023 vielen serieus de mussen van het dak. Onze auto’s zwoegden richting Arnhem/Velp met een temperatuur van 32+ graden C, niet zo vreemd dat er zich de nodige ongemakken aandienden. Alfred Steenwinkel had remproblemen en onze Teun had een (bijna) brandje, het begon namelijk al flink te roken in zijn rechter achterportier. De airco’s maakten overuren en bij diverse leden had de airco het zelfs al af laten weten. In totaal arriveerden er 34 leden.
Maar goed, Ad en ik staken de Velperweg over en reden de oprijlaan van Bronbeek op. En daar ligt het, het prachtige, trotse Bronbeek, blakend in de zon. Niet de tropenzon maar bijna net zo warm op deze 25ste juni. Natuurlijk wachtte Ton ons op, gehuld in de tropenkleuren wit/wit.
Bronbeek, museum en tevens militair verzorgingshuis voor oud-militairen. Tempo Doeloe.
Alles, maar dan ook alles ademt de sfeer van de Gordel van Smaragd. Imponerend en ontroerend, een uitgestrekt landgoed waar momenteel nog zo’n 38 Indië gangers wonen. Laten we het alsjeblieft in stand houden ter nagedachtenis aan ons koloniale verleden.
De koffie (van uitzonderlijke kwaliteit voor koffie in een thermoskan) met spekkoek stonden al voor ons klaar. Na de ontvangstceremonie, bestaande uit het welkomstwoord van Ton en een kort introductiewoord door Arjan Kok begon het middagprogramma. Een eindje, zeg maar gerust eind (75km) rijden met de Bronbeek bewoners. Van de 38 bewoners had ongeveer de helft gehoor gegeven aan de uitnodiging voor een ritje in een Rolls-Royce of Bentley, mits de airco werkte natuurlijk.
Het groepje Mascotteleden dat niet hoefde of liever niet reed, wandelde wat rond in het park. Zelf was ik met een paar dames naar de Kumpulan gewandeld met het idee om daar op het terras iets te gaan drinken.
Dat bleek niet zo simpel als wij dachten. Er was een partij gaande in het restaurant, volle bak dus en, zoals tegenwoordig overal, te weinig personeel. Bovendien werden wij pas om 16.30 verwacht (!) werd ons verteld. Even was de Zuidoost-Aziatische gastvrijheid ver te zoeken maar na mijn ‘dreigement’ om onze bestelling geheel zelf te gaan uitvoeren was de prachtige glimlach weer terug.
Het woord Kumpulan betekent trouwens letterlijk vergadering of bijeenkomst van inlandse districtshoofden en de regent, maar heeft de betekenis gekregen van een gezellig samenzijn waarbij onder het genot van een rijsttafel en/of andere Indische lekkernijen bijgepraat wordt over allerlei zaken
Na verloop van tijd druppelden alle deelnemers binnen of liever gezegd buiten op het terras en wachtte iedereen onder het genot van een drankje op de echte Indische rijsttafel.
In de eetzaal ademde alles, maar dan ook alles de sfeer van Nederlands-Indië. Ik voelde me helemaal senang. De grote houtsnijwerk beelden, de wajangpoppen en de rijk bewerkte houten scheidingswanden. De dames van de bediening droegen nog een sarong kebaya, hoewel van Westerse snit en stof en met sneakers, maar toch.
Wij hebben royaal gegeten. Toch gingen de heren aan mijn tafel zich nog te buiten aan echte sorbets en andere lekkernijen. Het blijft mij verbazen dat mannen bijna altijd wel in zijn voor een ijsje of een ander lekker toetje.
Tegen een uur of acht vertrokken wij richting huis en lieten wij Bronbeek, het prachtige Bronbeek, achter ons.
Ik denk trouwens dat mensen van mijn leeftijd de laatste zijn die iets hebben met voormalig Nederlands-Indië. Het valt mij op dat het historisch besef van de hedendaagse jeugd, en dan bedoel ik niet alleen de tieners en twintigers maar ook de dertigers en begin veertigers, nauwelijks enig historisch besef heeft, laat staan iets van de koloniën weet. Het is natuurlijk best een heikel punt momenteel, maar het hoort zo bij ons, het is onze geschiedenis.
Misschien dat daarom Bronbeek mij zo aanspreekt. Ik heb helemaal geen Indische roots, maar ervaar de plek als het laatste tastbare van ‘ons Indië’. Maar misschien ben ik wel een sentimentele oude dwaas.
Ton, bedankt voor alles!
Verslag: Hetty van der Kwast
Foto's: Wietze Bakker.
Bekijk alle vooraankondigingen op de kaart